ماه ربيع الاول سومين ماه از ماههاي قمري و از ماه هاي فرخنده براي شيعيان است. حادثه مهم و تاريخي ليله المبيت، هجرت حضرت محمد صلي الله عليه و آله از مكه به مدينه، ولادت خجسته آن حضرت و امام جعفر صادق عليه السلام، ازدواج خجسته شان با حضرت خديجه عليها السلام، آغاز امامت امام مهدي (عج)، عيدالزهرا و هلاكت يزيد بن معاويه از جمله حوادث فرخنده اين ماه است.

 

در اين ماه خجسته، نسيم سحري جان مايه عشق را به گستره خاكيان مي فرستد. شاخه هاي مهربان درختان، گونه به رنگ فلق مي سايند. آبشاري از نور، خنده هاي شادمان خورشيد را به زمينيان مي بخشد و جوشش از شكوه آسمان را در بر مي گيرد. جوانه هاي تبسم لب ها را شاداب از طراوت تغزلي ديگر كرده و همگي قدوم نوزادي را كه سبب آفرينش است تبريك مي گويند كه يا محمّد! به جمع خاكيان دوستدارت خوش آمدي!

 

شامگه ميلادت جاري شور و سرور، در كوچه هاي خلوت مكه، حكايتي تازه داشت و باد در گوش بلندترين نخل ها از پيش، خبر مي برد و مژدگاني مي گرفت. كنگره هاي كاخ ستم لرزيدند. درياچه هاي كفر خشك شدند. آتشكده هاي الحاد به سردي گراييدند و آغوش اسلام به مولود خجسته خود مباهات كرد. محمّد آمد! ثمره خلقت آمد! پيامبر مهر به سراي دنيا خوش آمد! 

 

اي بهار آفرينش! اي سبب خلقت! اي دستاويز هستي! مقدمت گلباران! اي آفتاب فروزان اديان الهي! اي آخرين فرستاده حق به سوي بشر! كعبه از آمدنت در شادي است و آسمان مكه همراز شب هاي تنهايي خود را يافته است. شيشه كفر شكسته و خبر آمدنت در گوش اديان و اعصار طنين انداخته است. قدومت مبارك اي پيام آور صلح و دوستي! اي تو كه از حق آمدي و به حق برانگيخته شدي. آفتاب جهان فروز و عالم تاب توحيد هستي كه برف ظلم را آب كرده و نويد بهار مي دهي! نامت بلند و دينت پاينده باد!